De eindstand van ons pop-up pastarestaurant

Een beetje spannend vond ik het wel, ons pop-up pastarestaurant voor Serious Request. Wie zouden er reageren? Zouden er in deze tijd van het jaar überhaupt mensen reageren? Kan ik mensen een beetje fatsoenlijk eten voorzetten?

Het kwam allemaal goed. De eerste avond kwamen vier volwassenen en twee kinderen eten. Deze mensen komen elkaar wel eens tegen bij concerten van De Bazuin, groeten elkaar, maar kennen elkaar verder niet. Gelukkig was er genoeg gespreksstof en werd het een heel gezellig avond. Voor mij lekker makkelijk, want alle gasten hadden hetzelfde gekozen, dus ik hoefde maar één soort pasta te maken.

De tweede avond was rustig: alleen mijn ouders kwamen eten. Zij kozen hetzelfde als de gasten de week ervoor, dus wij ook. Inmiddels had ik wel mijn broodbakmachine getest en zette ik als voorafje niet alleen een stokbroodje neer, maar ook heerlijk Toscaans brood (een mix van de Jumbo) uit de machine.

Gisteravond was de laatste avond en deze avond werd volgeboekt door een clubje van zes. Als het had gemoeten hadden er nog wel meer mensen in ons huis gepast, maar zes gasten was een mooi aantal. Het was de laatste schooldag voor de vakantie en één van de kinderen was doodop. Daarom aten de kinderen eerder en hadden wij een etentje met alleen volwassenen. Nu werd ook voor de bolognese gekozen, dus kozen Niels en ik dat ook voor de variatie. Het was een heerlijke avond. Na het eten zette ik nog koffie en thee, zette wat kerstkransjes op tafel en het bleef gezellig. Uiteindelijk zijn we nog aan de borrel gegaan en was het 23.30 uur toen onze gasten naar huis gingen.

Na deze drie avonden zat er 225 euro in de pot! Hartelijk bedankt allemaal, een hartstikke mooi bedrag. In eerste instantie was ons plan om alleen de eerste 50 euro aan boodschappen te betalen. Na de eerste avond bleek dat erg onhandig, want je houdt wat over of gebruikt iets wat je al in huis had. Kortom: veel teveel gedoe, dus wij hebben ervoor gekozen gewoon alle boodschappen te betalen en de pasta werd gesponsord door mijn tante. Daarnaast hebben wij zelf ook genoten van deze avonden en zagen het gewoon als gezellige visite.

Dit concept is mij zo goed bevallen dat ik aan het nadenken ben over hoe ik dit op de één of andere manier kan voortzetten. Daarover later meer.

Hieronder nog het recept van de pasta kip pesto, aangezien dit zo populair was. Ik heb geen idee hoe ik aan dit recept gekomen ben, dus de bron is onbekend.

Pasta kip pesto voor 2 personen:
helft van een duopak spekjes
1 kipfilet
pijnboompitten
200 gr pasta
spinazie à la crème (of spinazie + een scheut kookroom)
1 el groene pesto

De kruiden doe ik meestal op gevoel, maar het zal ongeveer hier op neerkomen:
1 tl kerrie
1 tl paprikapoeder
peper
zout
olijfolie

Rooster de pijnboompitjes in een droge koekenpan/hapjespan en laat ze afkoelen op een bord of in een schaaltje. Doe olijfolie en spekjes in de pan. Snijd ondertussen de kip in stukjes en kook de pasta. Doe de kip in de pan met wat peper, de kerrie en het paprikapoeder. Als de kip buitenom dichtgeschroeid is kan de spinazie en de pesto erbij. Nu nog wat peper en zout toevoegen. Als de spinazie goed warm is en de pasta is klaar, roer je alles door elkaar en gaan de pijnboompitjes erbij.

Eet smakelijk!

 

 

 

Iets met zang…

Men zegt vaak dat je als volwassene dingen moet doen waar je als kind erg blij van werd. Dat waren voor mijn zingen, dansen en muziek maken. Saxofoon spelen doe ik nog altijd, met pianoles ga ik na de zomer weer verder na mijn ‘sabbatical’ en inmiddels heb ik twee lessen LaBast gevolgd, waar ik inderdaad blij van word. Dat zingen stond de vorige keer ook al in mijn lijst met doelen, maar ik kon toen niks vinden wat mij aansprak of praktisch haalbaar was.

Het kan geen toeval zijn dat laatst de afgeschreven boeken niet in de bibliotheek zelf stonden, maar in de hal. Of dat ik even moest wachten voor ik erbij kon en dus de posters in de hal maar ging bekijken. Of dat ik meteen de poster van ‘Zing jezelf blij’ zag hangen, want dat is waar ik vanavond geweest ben: een zangworkshop! Daarmee is doel 30 afgerond.

Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar had er in ieder geval zin in. De workshop werd gegeven door Maud Stevers. We waren met een groep van ongeveer 12 mensen. Best even spannend om dan gekke geluiden te maken en te gaan zingen, maar ik was daar aardig vlot overheen. Mijn avond begon namelijk heel goed: de dame naast me merkte op dat ze vond dat ik zo’n prettige uitstraling had! Dik vet compliment om in mijn zak te steken.

In eerste instantie dacht ik dat ik er ontspannen naar toe was gegaan, maar al bij de eerste ontspanningsoefening merkte ik dat er nog veel spanning in mijn lichaam zat en raakte ik dat kwijt. We deden wat stemoefeningen, kregen uitleg en begonnen met liedjes. Maud was erg enthousiast en dat werkt aanstekelijk. Ik vond de sfeer binnen ons groepje ook prettig, dus ik deed overal aan mee. Zelfs een liedje zingen met je tong uit je mond :).

Halverwege kreeg ik wat last van spanning op mijn stem en ik herinnerde me een foefje van vroeger toen ik op kinderkoor zat. Dat paste ik toe en in de pauze vroeg ik nog om tips. Daarna verdween de spanning van mijn stembanden, maar helaas richting mijn nek. Vervelend, maar voor mij het teken dat het een heel goede avond is geweest waarin spanning is vrijgekomen en er (helaas) nog niet helemaal uit is.

Gelukkig werd geïnventariseerd of er interesse is in maandelijkse zangavonden na de zomer, want ik heb mezelf zeker blij gezongen vanavond en ben van plan om dat nog veel vaker te gaan doen!

Op de camping

Sinds maart zijn wij lid van de überburgerlijke sleurhuttenclub en ik ben er blij mee! Afgelopen weekend gingen wij voor het eerst weg met onze caravan. Vroeger hadden we thuis ook een caravan. Niels kampeerde vroeger met een vouwwagen, dus kamperen (en rijden!) met een caravan was nieuw voor hem.

Onze eerste vakantie samen (een jaar of 12 geleden) brachten we door in een een Rent-a-Tent, de zomer erop leenden we een tent. We besloten dat er een eigen tent moest komen. Zo gezegd, zo gedaan en we stonden met een supermooie Vrijbuiter-tent op de camping. Die tent was ideaal en hij stond binnen 45 minuten.

Toen kwam het moment dat wij met z’n drieën op vakantie ging. Nog steeds in de tent, maar we hadden een probleem: voor Koen moesten we zoveel spullen meenemen, dat het niet meer in de auto paste (tenzij we Koen thuislieten ;)). Gelukkig had ik dit voorzien en omdat we in Nederland bleven, wilden mijn ouders Koen wel brengen, nadat wij de tent hadden opgezet. Dit was natuurlijk maar een tijdelijke oplossing.

Ik wilde graag een caravan, maar onze Skoda Fabia kon niet zoveel trekken, dus dat feest ging niet door. Een caravan is een grote uitgave, dus dat moet wel helemaal naar je zin zijn. We gingen naar een huisje in Zeeland. Dat was ook wel prima, want ik liep toen al met een aardig dikke toeter rond, omdat Meike op komst was. Toch miste ik het ‘campinggevoel’ en had ik niet het idee dat ik op vakantie was geweest.

Het jaar erop zag ik op Facebook dat iemand een vouwwagen aanbood. Dit leek ons wel een goede tussenoplossing. Dat was het achteraf gezien niet. Het had niet het gemak van een tent en ook niet het gemak van een caravan (al waren er wel makkelijkere vouwwagens dan de onze, zagen we op de camping). De weekendjes weg die we wilden doen, kwamen er niet van, omdat we de vouwwagen simpelweg teveel gedoe vonden.

Inmiddels hebben we een andere auto en dat bood mogelijkheden. We kochten dus een caravan. Ik blij en Niels ook. Afgelopen weekend was het eindelijk zover dat we met de caravan weg gingen. De reis ging naar camping De Bregman in Schoorl. Zo’n fijne camping met ruime plekken waar de kinderen zich uitstekend kunnen vermaken en ik dus tijd heb voor het lezen van een boek. Ook vierden we hier onze 6e trouwdag.

We dachten dat Koen en Meike mooi in een tentje in de voortent konden slapen. Daar dachten zij toch anders over. Eerst was het vechten, dus legden we ze apart: Meike in de caravan, Koen in het tentje. ’s Nachts werd Koen bang wakker. Gelukkig passen we met z’n vieren in de caravan. Lekker knus.

We leefden volgens het campingritme: later eten, kinderen later op bed en bij hoge uitzondering later wakker (dat gebeurt thuis nooit als ze later naar bed gaan) en vooral: lekker rustig aan. Ook nieuw: Koen stond zelf op en ging lekker spelen en zelf naar het toiletgebouw, terwijl hij thuis nooit alleen naar beneden durft! Dit leverde ons ’s morgens nog een half uurtje luieren op.

We gingen naar een museum, fietsen door de duinen (niet relaxed met ruim 20 kilo kind op de fiets in de brandende zon + zonneallergie), gingen naar het strand, de kinderen maakten vriendjes en speelden in de mooie speeltuin. Ik enorm genoten van mijn gezin (zelfs met tig driftbuien, want de peuterpuberteit is nog steeds niet over), de rust, ruimte, zee, en vrijwel niks hoeven. Ik verheug me op ons volgende caravantripje.