Een Italiaanse avond

Ons pop-up restaurant is al een poosje dicht, kerst is ook al lang geweest en daarmee dus ook de etentjes. Ik begon ze te missen vanwege lekker eten maar met name vanwege de gezelligheid. De tapas-avond van vorig jaar vond ik ook al zo gezellig, dus ik besloot hetzelfde gezelschap uit te nodigen voor een etentje met een Italiaans tintje. Helaas werd deze avond vanwege volle agenda’s en de griep wat minder goed bezocht dan de tapas-avond, maar uiteraard werd het weer erg gezellig.

Het samenstellen van het menu vond ik lastig, want er zijn zoveel lekkere Italiaanse gerechten, met een groot verschil in moeilijkheidsgraad. Ik besloot allemaal gerechten te maken die tijdens het etentje zelf weinig tijd nodig hebben. Na een dagje in de keuken begon de avond met capreseprikkers (de leuke serveerplank komt trouwens van de Action), Toscaans brood, focaccia, tapenade en natuurlijk olijven. Een lekker glaasje wijn of prosecco mocht ook niet ontbreken.

De tweede ronde bestond uit groentelasagne, twee soorten miniquiches en gevulde pastaschelpen. Het merendeel was heel lekker, maar met die pastaschelpen heb ik een haat-liefdeverhouding. Ik vind ze er supermooi uitzien, maar van de vijf keer dat ik ze gemaakt heb, zijn ze vier keer mislukt. Ze blijven of keihard of worden zo slap dat je ze niet meer kunt vullen. Gisteren waren ze nog heel hard, maar gelukkig was de vulling van tomaat met mozzarella wel goed gelukt.

Voor ronde drie maakte ik een plaatpizza met drie soorten beleg en pastasalade. Die pastasalade is altijd een succes en met pizza zit het ook eigenlijk altijd wel goed. Ik besloot een 1/3 carbonara, 1/3 groente en 1/3 tonno te maken.

Toen was het tijd voor het toetje. Natuurlijk kwam tiramisu als eerste in mij op, maar daar kan best veel aan misgaan. Ik koos voor scroppino. Het recept had ik (uiteraard) al eens eerder gebruikt, maar ik heb het idee dat het toch een beetje anders uitpakte dan de vorige keer. Toen we eenmaal aan de sterke smaak van wodka en de zoete smaak van het ijs gewend waren, smaakte het prima.

Ik ben alweer aan het nadenken over mijn volgende etentje, want ondanks mijn missertje met de pastaschelpen heb ik weer genoten van het koken en het gezelschap.

Hieronder nog wat foto’s.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

 

 

 

De eindstand van ons pop-up pastarestaurant

Een beetje spannend vond ik het wel, ons pop-up pastarestaurant voor Serious Request. Wie zouden er reageren? Zouden er in deze tijd van het jaar überhaupt mensen reageren? Kan ik mensen een beetje fatsoenlijk eten voorzetten?

Het kwam allemaal goed. De eerste avond kwamen vier volwassenen en twee kinderen eten. Deze mensen komen elkaar wel eens tegen bij concerten van De Bazuin, groeten elkaar, maar kennen elkaar verder niet. Gelukkig was er genoeg gespreksstof en werd het een heel gezellig avond. Voor mij lekker makkelijk, want alle gasten hadden hetzelfde gekozen, dus ik hoefde maar één soort pasta te maken.

De tweede avond was rustig: alleen mijn ouders kwamen eten. Zij kozen hetzelfde als de gasten de week ervoor, dus wij ook. Inmiddels had ik wel mijn broodbakmachine getest en zette ik als voorafje niet alleen een stokbroodje neer, maar ook heerlijk Toscaans brood (een mix van de Jumbo) uit de machine.

Gisteravond was de laatste avond en deze avond werd volgeboekt door een clubje van zes. Als het had gemoeten hadden er nog wel meer mensen in ons huis gepast, maar zes gasten was een mooi aantal. Het was de laatste schooldag voor de vakantie en één van de kinderen was doodop. Daarom aten de kinderen eerder en hadden wij een etentje met alleen volwassenen. Nu werd ook voor de bolognese gekozen, dus kozen Niels en ik dat ook voor de variatie. Het was een heerlijke avond. Na het eten zette ik nog koffie en thee, zette wat kerstkransjes op tafel en het bleef gezellig. Uiteindelijk zijn we nog aan de borrel gegaan en was het 23.30 uur toen onze gasten naar huis gingen.

Na deze drie avonden zat er 225 euro in de pot! Hartelijk bedankt allemaal, een hartstikke mooi bedrag. In eerste instantie was ons plan om alleen de eerste 50 euro aan boodschappen te betalen. Na de eerste avond bleek dat erg onhandig, want je houdt wat over of gebruikt iets wat je al in huis had. Kortom: veel teveel gedoe, dus wij hebben ervoor gekozen gewoon alle boodschappen te betalen en de pasta werd gesponsord door mijn tante. Daarnaast hebben wij zelf ook genoten van deze avonden en zagen het gewoon als gezellige visite.

Dit concept is mij zo goed bevallen dat ik aan het nadenken ben over hoe ik dit op de één of andere manier kan voortzetten. Daarover later meer.

Hieronder nog het recept van de pasta kip pesto, aangezien dit zo populair was. Ik heb geen idee hoe ik aan dit recept gekomen ben, dus de bron is onbekend.

Pasta kip pesto voor 2 personen:
helft van een duopak spekjes
1 kipfilet
pijnboompitten
200 gr pasta
spinazie à la crème (of spinazie + een scheut kookroom)
1 el groene pesto

De kruiden doe ik meestal op gevoel, maar het zal ongeveer hier op neerkomen:
1 tl kerrie
1 tl paprikapoeder
peper
zout
olijfolie

Rooster de pijnboompitjes in een droge koekenpan/hapjespan en laat ze afkoelen op een bord of in een schaaltje. Doe olijfolie en spekjes in de pan. Snijd ondertussen de kip in stukjes en kook de pasta. Doe de kip in de pan met wat peper, de kerrie en het paprikapoeder. Als de kip buitenom dichtgeschroeid is kan de spinazie en de pesto erbij. Nu nog wat peper en zout toevoegen. Als de spinazie goed warm is en de pasta is klaar, roer je alles door elkaar en gaan de pijnboompitjes erbij.

Eet smakelijk!

 

 

 

Pasta di Mama

Ergens halverwege 2016 ging de deurbel. Het was de pakjesbezorger. Ik kon me niet herinneren dat ik iets had besteld, maar ik ben natuurlijk niet de enige hier in huis die pakketjes krijgt en we nemen ook geregeld pakjes aan voor de buren. Maar: op dit pakketje stond mijn naam! Ik dacht nog eens diep na, maar nee, ik had niets besteld, zeker niet met zo’n gewicht. Ik was enorm verrast toen ik een pasta-machine uitpakte. Ik ging op zoek naar een kaartje, maar dat zat er niet bij en er stond toch echt mijn naam op. Ik dacht dat Niels in een romantische bui een cadeau voor mij had besteld (want de liefde van de man gaat nog altijd door de maag) of dat hij mijn opmerkingen zat was over het ontbreken van goede pastamachines bij de Kringloop of op Marktplaats. Na wat speurwerk kon ik mijn tante bedanken.

Zelf pasta maken had ik tot één van mijn doelen gemaakt. Ik vond het namelijk een beetje vreemd dat iemand die best veel tijd doorbrengt in de keuken nog nooit zelf pasta had gemaakt. In november deed ik, samen met Meike, een eerste poging. Ik gebruikte speltbloem, zocht wat informatie op internet en begon vol goede moed.
Stap 1: zoek uit hoe je pastamachine werkt. Hmm, zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Waarom zijn die tekeningetjes zo moeilijk? En hoe werkt die draaiknop. Zucht.
Stap 2: Maak de pastamachine ergens goed vast waar je genoeg ruimte hebt om te draaien. Met helpend kind had ik dus niet genoeg ruimte op een goede plek en ik dacht dat half vast ook wel kon.
Stap 3: Maak deeg. Net zoals op tv lekker ‘gezellig’ zo’n bultje bloem op het aanrecht met een kuiltje voor het ei. Ei loopt eruit. Wat een kliederzooi.
Stap 4: Draai het deeg door de machine. HOE DAN? Pff, wat een gedoe. Ja, er komt iets uit. En het scheurt net zo hard doormidden. Nog maar eens dan.
Stap 5: Open een pak gedroogde pasta en gooi het in de pan.

Aangezien ik toch mijn doel wilde afronden begon ik enigszins sceptisch aan een tweede poging en zei tegen mezelf dat heus niet alles de eerste of zelfs tweede keer goed hoeft te gaan. In mijn achterhoofd had ik het meisje van 11 uit Masterchef Junior, dat pasta draaide alsof het niks was.

Ik las nog meer en kwam deze site tegen. Nu moest ik nog beslissen wat voor pasta ik wilde maken. Ik koos voor ravioli, iets wat ik normaal gesproken niet eet, omdat ik ooit die uit het versschap van de Appie heb geproefd en het echt niet lekker vond. Ik maakte een ‘zelfbedachte’ vulling van roomkaas, spinazie, heel fijn gesneden kip, pesto, peper en zout. Ik kocht ook van die speciale 00-bloem.

Deze poging verliep een stuk beter dan de vorige.
Stap 1: Ik weet al hoe de machine werkt. 🙂
Stap 2: Pastamachine kan niet aan de eettafel. Gelukkig kwam Niels met een goede oplossing: vastzetten aan het aanrecht en het keukenkastje niet helemaal dichtdoen. Check.
Stap 3: Ook al staat er dat je de bloem en eieren kunt mengen op het aanrecht, ik doe het lekker in een kom en haal het er wel uit om te kneden.
Stap 4: Met de uitleg van de pastasite op mijn iPad naast me kwam het met dat draaien ook helemaal goed. Van een aflevering van Masterchef wist ik nog dat voor ravioli de pasta zo dun mogelijk moet zijn.
Stap 5: Vullen zonder luchtbelletjes. En zonder dat de vulling eruit loopt… Oké, kleine uitdaging, maar aardig gelukt!
Stap 6: Ravioli tot gebruik op een keukendoek leggen. Hmm, waarom plakt mijn ravioli aan het aanrecht? De vulling was nog te warm, maar gelukkig bleven ze allemaal heel. Ze verdienen geen schoonheidsprijs, maar ach…
Stap 7: Spaghetti draaien voor de kinderen. Ik krijg de smaak te pakken.
Stap 8: Alles rustig in kokend water laten zakken, opnieuw aan de kook brengen, tot 10 tellen en afgieten.
Stap 9: Beetje olijfolie erdoor en Parmezaanse kaas erover.
Stap 10: Proeven!

Ik ben om. Ik snap nu waarom mensen moeite doen om zelf hun pasta te maken. Leuk om te doen als ik eens wat extra tijd heb, dus ik ga alvast op zoek naar wat lekkere recepten, zónder champignons.