Carmen – Opera voor dummies?

Zaten we drie weken terug nog bij Sweeney Todd, vrijdag gingen we naar Carmen. Volgens mij de eerste keer dat ik naar een opera ging.

Veel muziek uit Carmen is enorm bekend en ik weet ook nog dat we delen ervan behandeld hebben bij blokfluitles en bij het kinderkoor waar ik vroeger op zat. Tijdens de voorstelling bleken er nog veel meer bekende stukken in te zitten dan ik van tevoren had gedacht.

Het hele verhaal kende ik niet, hooguit wat highlights. Toen we het seizoensprogramma van de schouwburg kregen, werd ik vooral getrokken door Tania Kross en het feit dat ik wel eens naar een opera wilde. Dat het een moderne versie was, maakte me niet zoveel uit. Deze voorstelling ging op het ‘misschien’-lijstje, waar uiteindelijk wel 10 voorstelling op stonden. Carmen heeft onze top 3 gehaald en dus bestelden we kaartjes.

Bij binnenkomst vielen een ons een paar dingen op: het was megadruk (zo goed als uitverkocht), wij haalden de gemiddelde leeftijd omlaag en er was wat ander publiek dan wij normaal gesproken tegenkomen.

We zaten naast echte operaliefhebbers. Zij moesten erg wennen aan deze versie, maar vonden het uiteindelijk gelukkig ook erg mooi. Er is een grote rol weggelegd voor de Spaanse Flamenco, zowel de dans als de bijbehorende muziek. Het decor was minimalistisch, evenals het uitstekende ensemble (in plaats van een groot orkest). Mijn buurvrouw in de zaal vond dat er opvallend veel jongere mensen in de zaal zaten en vroeg me: ‘Was je ook gegaan als het niet de moderne versie was geweest?’ Daar wist ik eigenlijk geen antwoord op, maar ik denk van wel.

Waar ik van tevoren totaal niet aan gedacht had: opera’s zijn vaak in het Italiaans, Duits of Frans. In dit geval een combinatie van Spaans en Frans. Tijdens de voorstelling dacht ik een aantal keer: ‘Ik weet totaal niet wat je staat te zingen, maar ik geloof je helemaal.’  Ik herkende alleen wat woordjes en zinnetjes die ik me herinnerde van Frans op de middelbare school of van de LOI-cd Spaans die ik in de auto heb liggen. Dat ik, ondanks dat ik er geen bal van snapte, geboeid bleef kijken en luisteren geeft wel aan hoe goed er gezongen en gespeeld werd.

Niels wil niet nog eens naar een opera. Ik wel, maar dan wel graag één met ondertiteling.

Het beste van Adam Sharp – Graeme Simsion

Van Graeme Simsion las ik al The Rosie Project (erg leuk) en The Rosie Effect (hetzelfde trucje nog een keer)  en toen ik bij Bol zijn nieuwste boek als E-book in de aanbieding zag, leek het mij leuk om ook dit boek te lezen.

Ik was heel enthousiast, want zijn boek gaat over een man die heel goed piano speelt. Er komt heel veel popmuziek in de categorie ‘gouwe ouwe’ voorbij. Het leukste vond ik dat hij een playlist heeft gemaakt met alle liedjes die in zijn boek voorbij komen. Ben je van plan het boek te lezen, zoek dan eerst even de playlist op (Spotify: Songs to read by van thebestofadamsharp of via het YouTube-kanaal van lsamsterdam). Er komen een paar van mijn favorieten voorbij (For once in my life, Hey Jude, Someone like you, Walking on sunshine, Revolution), wat guilty pleasures  (zoals I will survive) en wat muziek die voor mij nieuw was.

Maar goed, even terug naar het boek. Het begin van het boek las als een trein. Toen moest ik even ‘bijluisteren’, omdat ik met de playlist nog niet zover was als het boek. Het verhaal zakte toen ook een beetje in en werd me wat te traag. Gelukkig was daar een wending in het verhaal, waardoor ik er weer helemaal in zat.

Vervolgens kwam er een hele lading seks die maar deels van belang was voor het verhaal, maar daarna volgde weer een heel mooi stuk waarin wordt verteld hoe ver mensen willen gaan voor hun partner. Daarna een fragment met veel muziek waar ik wat melancholisch van werd. Ik legde het boek even weg om de muziek te luisteren. (Ook leuk, aangezien vroeger muziek luisteren een op zichzelf staande activiteit was en nu altijd gekoppeld is aan iets anders; als achtergrond of het doel van een avondje uit).

Ik vond het boek uiteindelijk mooi en de combinatie met de muziek een geweldig concept. Mooi om te lezen hoeveel je uit muziek kunt halen, al wisten we dat natuurlijk al lang.

 

Iets met zang…

Men zegt vaak dat je als volwassene dingen moet doen waar je als kind erg blij van werd. Dat waren voor mijn zingen, dansen en muziek maken. Saxofoon spelen doe ik nog altijd, met pianoles ga ik na de zomer weer verder na mijn ‘sabbatical’ en inmiddels heb ik twee lessen LaBast gevolgd, waar ik inderdaad blij van word. Dat zingen stond de vorige keer ook al in mijn lijst met doelen, maar ik kon toen niks vinden wat mij aansprak of praktisch haalbaar was.

Het kan geen toeval zijn dat laatst de afgeschreven boeken niet in de bibliotheek zelf stonden, maar in de hal. Of dat ik even moest wachten voor ik erbij kon en dus de posters in de hal maar ging bekijken. Of dat ik meteen de poster van ‘Zing jezelf blij’ zag hangen, want dat is waar ik vanavond geweest ben: een zangworkshop! Daarmee is doel 30 afgerond.

Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar had er in ieder geval zin in. De workshop werd gegeven door Maud Stevers. We waren met een groep van ongeveer 12 mensen. Best even spannend om dan gekke geluiden te maken en te gaan zingen, maar ik was daar aardig vlot overheen. Mijn avond begon namelijk heel goed: de dame naast me merkte op dat ze vond dat ik zo’n prettige uitstraling had! Dik vet compliment om in mijn zak te steken.

In eerste instantie dacht ik dat ik er ontspannen naar toe was gegaan, maar al bij de eerste ontspanningsoefening merkte ik dat er nog veel spanning in mijn lichaam zat en raakte ik dat kwijt. We deden wat stemoefeningen, kregen uitleg en begonnen met liedjes. Maud was erg enthousiast en dat werkt aanstekelijk. Ik vond de sfeer binnen ons groepje ook prettig, dus ik deed overal aan mee. Zelfs een liedje zingen met je tong uit je mond :).

Halverwege kreeg ik wat last van spanning op mijn stem en ik herinnerde me een foefje van vroeger toen ik op kinderkoor zat. Dat paste ik toe en in de pauze vroeg ik nog om tips. Daarna verdween de spanning van mijn stembanden, maar helaas richting mijn nek. Vervelend, maar voor mij het teken dat het een heel goede avond is geweest waarin spanning is vrijgekomen en er (helaas) nog niet helemaal uit is.

Gelukkig werd geïnventariseerd of er interesse is in maandelijkse zangavonden na de zomer, want ik heb mezelf zeker blij gezongen vanavond en ben van plan om dat nog veel vaker te gaan doen!